XI Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy
im. Henryka Wieniawskiego
Poznań,12-27 X 1996 r.

Zobacz film dokumentalny o konkursie:

Zdzisław Dworzecki — nowy dyrektor konkursów, wspierany zarządem Towarzystwa, stawał na głowie, by „Wieniawski ’96” był inny. By odzyskawszy charakter międzynarodowy, wyłonił artystyczną indywidualność, co przecież musi być jego głównym celem. Dzięki Internetowi, wtedy ostatniej nowości, który do starej kamieniczki Towarzystwa trafił prędzej, niż do niejednej dużej firmy, z około 200 potencjalnymi kandydatami z kilkunastu krajów „mailowano” o konkursie, na wiele miesięcy przed inauguracją. Wydawało się, że co najmniej złapano kontakt ze światem współczesnej młodzieży muzycznej. Zdecydowano się też zmniejszyć stół jurorów i proporcjonalnie zwiększyć przy nim ilość foteli dla cudzoziemców. Obok automatu punktów, dopuszczono regulaminową dyskusję sędziów, nim wydadzą werdykt. Najprawdopodobniej jednak zabrakło na nią czasu już na etapie wstępnej selekcji kaset wideo. Niewykluczone, iż właśnie owo sito ekstra powołanej komisji krajowej, zgubiło niejeden autentyczny talent...

Wielka szkoda, ponieważ Sir Yehudi Menuhin, przyjmując stanowisko honorowego przewodniczenia jury, nie ograniczył zgody jedynie na posłużenie się jego nazwiskiem. Przyjechał na finał konkursu, podpisał dyplomy laureatów i osobiście im je wręczał. Nazajutrz zaś dyrygował koncertem, którego solistą — według zamierzeń organizatorów — miał być zwycięzca. Tymczasem po raz pierwszy Konkurs Wieniawskiego kończył się bez triumfatora. Zaszczytu występu z mistrzem nad mistrzami dostąpiła kolejna Japonka. Najlepsza w rywalizacji uczestniczka ponownych, polsko-japońskich a nie międzynarodowych zawodów, która — zdaniem jury — nie zasługiwała na złoty medal.

„Nigdy w żadnym konkursie, gdzie jestem jurorem — ubolewała Wanda Wiłkomirska — nie zdarzyło się, aby nie przyznano pierwszej nagrody. Ten konkurs jest najlepszym dowodem, że nie należy używać takich słów, jak «nigdy» i «zawsze». Niestety większość opinii w gronie jury była druzgocąca, a ja jestem współodpowiedzialna za ten werdykt...” Herman Krebbers, znakomity skrzypek i pedagog z Belgii, przyjaciel poznańskich konkursów, próbował łagodzić: „wszyscy, choć w pewnych opiniach się różniliśmy, zaakceptowali bez oporów werdykt, wypadkową naszych ocen, gustów...” „Od laureata pierwszej nagrody na Konkursie Wieniawskiego [...] oczekuje się nie tylko perfekcyjnej gry, ale i wielkiej indywidualności, promieniującej osobowości...” — tłumaczył również doświadczony juror i organizator konkursów w Wiedniu Michael Frischenschlager. Niezapomniany zaś Charles Treger, który przed 34 laty niekwestionowanie triumfował w Poznaniu, dodał „kropkę” do tych opinii: „Zwycięzca Wieniawskiego idzie w świat i daje o nim świadectwo. Kocham ten konkurs i dlatego przez wzgląd na jego prestiż nie można było inaczej postąpić. Zwycięzca Wieniawskiego, to skrzypek gotowy do kariery, a nie taki, który ma talent i być może jeszcze rozwinie skrzydła”.

Konkurs miał — jak nigdy dotąd — swoją gazetę „Wieniawski-96”, ilustrowany dziennik pod redakcją Wojciecha Nentwiga. Pośród licznych komentarzy w ostatnim numerze, są też słowa dyrektora Dworzeckiego: „Zrobiliśmy pierwszy krok [...]. Trzeba zrobić kolejne, być może rewolucyjne kroki”. Odważono się na nie, lecz już bez ich Autora. Nie doczekał...

źródło: R. Połczyński, Da Capo. 75 lat Międzynarodowych Konkursów im. Henryka Wieniawskiego

Przeczytaj o XI Konkursie (PDF, 748 KB) >   

Plakat jedenastej edycji konkursu, proj. M. Bleja.

JURY

Karol Stryja (przewodniczący)

Augustin Leon Ara
Michael Frischenschlager
Marina Jaszwili
Jadwiga Kaliszewska
Herman Krebbers (wiceprzewodniczący)
Konstanty Andrzej Kulka
Yfrah Neaman
Zenon Płoszaj
Charles Treger
Yoshio Unno
Wanda Wiłkomirska

LAUREACI

I nagroda: nie przyznano
II nagroda: Reiko OTANI – Japonia
III nagroda: Akiko TANAKA – Japonia
IV nagroda: Asuka SEZAKI - Japonia, Łukasz BŁASZCZYK - Polska
V nagroda: Anna RESZNIAK - Polska
VI nagroda: Maria Małgorzata NOWAK - Polska

Wyróżnienia: 

Chiyoko Noguchi (Japonia); Elina Vähälä (Finlandia); Andrzej Hop (Polska); Erika Dobosiewicz (Polska);
Karina Buschinger (Niemcy)

PROGRAM KONKURSU

ETAP I
1. J. S. Bach - I i II część jednej z sonat na skrzypce solo spośród następujących:
a-moll, g-moll, C-dur, względnie Chaconne z II Partity d-moll na skrzypce solo
2. H. Wieniawski - jeden z Kaprysów z op. 10 do wyboru spośród nr 1-8
3. K. Lipiński - Kaprys D-dur z op. 29 lub
N. Paganini - jeden z Kaprysów z op. 1
4. W. A. Mozart - I część jednego z koncertów* do wyboru spośród następujących:
G-dur (KV 216), D-dur (KV 218), A-dur (KV 219), D-dur (KV 271a)
* (z towarzyszeniem fortepianu) 

ETAP II
1. H. Wieniawski - Polonez D-dur op. 4 lub Polonez A-dur op. 21
2. K. Szymanowski - jeden z poematów „Mity” op. 30 lub „Romans” op. 23
3. W. Lutosławski - Partita na skrzypce i fortepian
4. Utwór dowolny na skrzypce solo lub z towarzyszeniem fortepianu, do 15 minut, z wyłączeniem koncertów
oraz sonat na skrzypce i fortepian
Dopuszcza się wykonanie następujących utworów:
B. Bartok - „Tempo di ciaccona”, N. Paganini - „La campanella”, E. Ysaye - sonaty solowe.

ETAP III
Jedna Sonata na skrzypce i fortepian do wyboru z następujących:
G. Fauré - I Sonata A-dur op. 13
I. J. Paderewski - Sonata a-moll op. 13
R. Schumann - Sonata a-moll op. 105
F. Schubert - Sonata A-dur op. 162
R. Strauss - Sonata Es- dur op. 18

ETAP IV
Dwa koncerty z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej, po jednym z grupy a) i b):
a) H. Wieniawski - Koncert fis-moll op. 14 lub Koncert d-moll op. 22
b) L. van Beethoven - Koncert D-dur op. 61
M. Karłowicz - Koncert A-dur op. 8
E. Lalo - Symfonia hiszpańska op. 21, cz. I, II, IV, V
F. Mendelssohn - Bartholdy- Koncert e-moll op. 64
S. Prokofiew - II Koncert g-moll nr 2
C. Saint-Saëns - III Koncert h-moll op. 61
K. Szymanowski - Koncert nr 1 op. 35, Koncert nr 2 op. 61
H. Vieuxtemps - V Koncert a-moll op. 37