OGÓLNOPOLSKI KONKURS WIOLONCZELOWY
IM. DEZYDERIUSZA DANCZOWSKIEGO
Dezyderiusz Danczowski.
Dezyderiusz Danczowski urodził się 16 marca 1891 roku w węgierskim mieście Battonya. Kształcił się jako wiolonczelista w Konserwatorium Lwowskim oraz w Lipsku, gdzie w roku 1909 zadebiutował przedstawiając Koncert h-moll Antonina Dvoráka. Do 1914 roku piastował stanowisko koncertmistrza grupy wiolonczel w Filharmonii Lipskiej. Lata I wojny światowej spędził w Rosji, przebywając w Kijowie, Odessie i Taganrogu. Do Poznania przyjechał w roku 1918. Znalazł się w gronie pierwszych pedagogów zorganizowanego w roku 1920 Konserwatorium Poznańskiego. Grał w orkiestrze Poznańskiego Teatru Operowego; był także członkiem cenionego w latach międzywojennych Kwartetu Polskiego, występującego w składzie: Zdzisław Jahnke – I skrzypce, Tadeusz Gonet, następnie Władysław Witkowski – II skrzypce, Tadeusz Szulc, następnie Jan Rakowski – altówka, Dezyderiusz Danczowski – wiolonczela.
W latach 1923-1933 pracował w Stanach Zjednoczonych. W szkole muzycznej w Cincinnati prowadził klasę wiolonczeli i kameralistyki. Był tez koncertmistrzem grupy wiolonczel w tamtejszej orkiestrze symfonicznej. W roku 1933 Danczowski osiadł we Lwowie, gdzie objął stanowisko I wiolonczelisty w Operze oraz profesora gry wiolonczelowej w Konserwatorium. Do Poznania powrócił w 1935 roku. Podjął obowiązki pedagogiczne w Konserwatorium Poznańskim oraz zatrudnił się powtórnie w orkiestrze Teatru Wielkiego, zasiadając przy pierwszym pulpicie wiolonczel. Ponownie też współuczestniczył w występach Kwartetu Polskiego. Podczas II wojny światowej przebywał w Warszawie i prowadził tajne nauczanie muzyki. W roku 1945 znalazł się w Krakowie i pracował w orkiestrze Filharmonii. Od roku 1946 działał na terenie Poznania, jako profesor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (obecnie Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego), koncertmistrz Opery Poznańskiej i kameralista reaktywowanego Kwartetu Polskiego.
Dezyderiusz Danczowski był wybitnie utalentowanym wirtuozem wiolonczeli. Swój kunszt instrumentalisty prezentował także – zwłaszcza w dwudziestoleciu międzywojennym – jako solista koncertów symfonicznych na terenie Polski, w miastach europejskich i amerykańskich. W recenzjach podkreślano wyważoną, pełną elegancji interpretację oraz piękną, głęboko osadzoną barwę instrumentu. Był w swoich czasach niekwestionowanym autorytetem w zakresie gry wiolonczelowej. Zmarł 25 sierpnia 1950 roku w Trzcińsku-Zdroju.
