XII Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy
im. Henryka Wieniawskiego
Poznań, 13-29 X 2001 r.
Zobacz film dokumentalny o konkursie:
Rewolucja to jeszcze nie była, lecz na pewno radykalny krok, który Konkurs Wieniawskiego śmiało postawił na progu XXI stulecia. Nic nie tracąc z dorobku tradycji, pamiętając o jego założeniach i pięknych kartach, zdobionych nazwiskami laureatów godnymi patrona, po długich i wszechstronnych przemyśleniach zdecydowano się losy międzynarodowego turnieju, organizowanego w Polsce, częściowo powierzyć autorytetowi spoza rodzimego środowiska. „Chcemy od skrzypków wszystkiego. Szukamy diamentów. Kogoś, kto nie tylko będzie grał najlepiej na konkursie, ale kogoś, kto w sposób poważny będzie w stanie przenieść przeszłość w przyszłość. Chcemy przede wszystkim wielkiego artyzmu” — powiedział Shlomo Mintz w przeddzień XII Konkursu.
Już półtora roku wcześniej, bardzo aktywnie zaangażował się w powstanie programu. Optował za jego równowagą. „Przesadne użycie soli lub pieprzu może zepsuć każdą potrawę” — powtarzał i oczekiwał odpowiednich proporcji między utworami Wieniawskiego, a kompozycjami znanych obcych mistrzów. „To ma być konkurs międzynarodowy!” „Zgoda. My też tylko o takim marzymy — odpierał prezes Andrzej Wituski, jednocześnie dyrektor Konkursu 2001 — lecz nie bez muzyki polskiej”. Zaakceptowano więc m.in. zamówienie Zarządu Towarzystwa u Krzysztofa Meyera obowiązkowej pozycji dla wszystkich uczestników I etapu, ale zarazem zafundowano im obligatoryjne zagranie Ronda Schuberta, tak ulubionego przez Mintza. Nie bez utarczek również w końcu przeforsował on pomysł finału — oprócz zwyczajowych koncertów — z orkiestrowymi wersjami polonezów Wieniawskiego...
Potem przyszedł czas na montowanie składu jury. Korespondowano z całym światem. Telefonowano do największych sław. Zainteresowanie wyrażało wielu, gorzej było z ostateczną zgodą na wyrwanie 14 dni z kalendarza głównego artysty. Natomiast wyraźnie skuteczny okazał się magnez nazwiska szefa jury, odkąd poszły w świat pełne informacje o konkursie. Wreszcie z różnych stron spłynął strumień zgłoszeń kandydatów. Z ciekawymi życiorysami, ze znanych szkół, od znamienitych nauczycieli.
Długo wahano się nad powierzeniem j e d n e m u człowiekowi ich wstępnej selekcji. Spośród ponad setki kaset magnetofonowych z małymi recitalami anonimowych muzyków, musiał wybrać raptem co drugą. Shlomo Mintz wykonał tę pracę z ogromną odpowiedzialnością. Nikt nie podważył jego kompetencji oraz woli kierowania się wyłącznie kryteriami sztuki i własnym jej odczuwaniem.
13 października 2001 r. skupił na sobie inaugurację dzieła, którego długim przygotowaniem żył bardzo emocjonalnie. I sprawił — jak określono — iście „królewską uwerturę”, po czym w zespole 13 sprawiedliwych zaczęła się dwutygodniowa droga s z uk a n i a diamentów. Znaleziono je w sporej obfitości i prawie żadnego nie zgubiono. Największy i najcenniejszy — rodem z Kazachstanu. Ale tuż za złotą Rosjanką — Koreanka, Jugosłowianin, Armeńczyk, Amerykanka, Japonki, Angielka, Francuz i czterech Polaków. Na koniec ta gromada laureatów i wyróżnionych zagrała razem z tymi, którzy ją wyłonili. To był akord nie do zapomnienia. Jak cały konkurs — niby taki sam, jak poprzednie, a jednak bardzo odmieniony. Na pewno nie doskonały, lecz zachęcający do pójścia jego śladami, zmuszający do nowych wyzwań. Za pięć lat da capo...
źródło: R. Połczyński, Da Capo. 75 lat Międzynarodowych Konkursów im. Henryka Wieniawskiego
Przeczytaj o XII Konkursie (PDF, 748 KB) >
Plakat dwunastej edycji konkursu, proj. Piskorski Studio 37.
Towarzystwo Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu informuje, że na str. 158 albumu "DA CAPO. 75 lat Międzynarodowych Konkursów im. Henryka Wieniawskiego", wydanym w roku 2011 przez Wydawnictwo WBPiCAK nieprawdziwie podano nazwisko autora oficjalnego plakatu XII Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego. Prawidłowy podpis powinien brzmieć: Proj. PISKORSKI STUDIO 37; Towarzystwo Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego przeprasza pana prof. Tadeusza Piskorskiego, autora tego plakatu za popełniony błąd.
JURY
Shlomo MINTZ (przewodniczący)
Cara Mia ANTONELLO
Victor DANCHENKO
Dorothy DELAY
Edward GRACZ
Tuomas HAAPANEN
Koichiro HARADA
Jadwiga KALISZEWSKA
Herman KREBBERS
Konstanty Andrzej KULKA
Paul OSTROVSKY
Alexander POVOLOTSKY
Itzhak RASHKOVSKY (wiceprzewodniczący)
Wanda WIŁKOMIRSKA
LAUREACI
I nagroda: Alena BAEVA - Rosja
II nagroda: Soojin HAN - Korea, Roman SIMOVIĆ - Jugosławia
III nagroda: Gaik KAZAZIAN - Armenia, Bracha MALKIN - USA, Hiroko TAKAHASHI - Japonia
IV nagroda: Mayuko KAMIO - Japonia
V nagroda: Jarosław NADRZYCKI – Polska
VI nagroda: Alexandra WOOD – Wielka Brytania
Wyróżnienia:
Nicolas Dautricourt (Francja), Jakub Haufa (Polska), Mariusz Morys (Polska)
UCZESTNICY KONKURSU
PROGRAM KONKURSU
Program klasyfikacji kasetowej:
1. Bach J. S. - Adagio i Fuga z I Sonaty g-moll
2. Jeden kaprys do wybory spośród następujących:
H. Wieniawski - Kaprysy op. 10 nr 2-7; K. Lipiński - Kaprys D-dur z op. 29 lub N. Paganini - nr 8, 11, 18
3. W. A. Mozart - druga część z III Koncertu G-dur KV 216
ETAP I
1. K. Meyer – „Capriccio interrotto”
2. Utwór H. Wieniawskiego na skrzypce z fortepianem od wyboru spośród następujących:
Wariacje na temat własny op. 15, Fantazja na tematy z opery „Faust” op. 20, Legenda op. 17, Scherzo- Tarantella op. 16
3. F. Schubert - Rondo A-dur D 438
4. Utwór dowolny na skrzypce solo lub z fortepianem (do 12 min.)
ETAP II
Jedna z następujących sonat:
L. van Beethoven - Sonaty nr III, VI, X
J. Brahms - Sonaty nr I, II, III
K. Szymanowski - Sonata d-moll op. 9
D. Szostakowicz - Sonata op. 134
B. Bartok - Sonaty nr I, II
ETAP III
GRUPA A:
H. Wieniawski - Polonez D-dur op. 4 z orkiestrą lub Polonez A-dur op. 21 z orkiestrą
GRUPA B:
jeden z koncertów do wyboru spośród niżej wymienionych:
L. van Beethoven - Koncert D-dur op. 61
P. Czajkowski - Koncert D-dur op. 35
J. Brahms - Koncert D-dur op. 77
A. Dworzak - Koncert a-moll op. 53
S. Prokofiew - II Koncert g-moll nr 2
J. Sibelius - Koncert d-moll op. 47
H. Wieniawski - Koncert fis-moll op. 14 lub Koncert d-moll op. 22
